uwielbienie — Cielęce uwielbienie zob. cielęcy 2. Hymny uwielbienia zob. hymn … Słownik frazeologiczny
uwielbienie — n I 1. rzecz. od uwielbić. 2. «głęboka cześć, zachwyt, podziw» Nabożne, najwyższe uwielbienie. Szmer uwielbienia. Patrzeć na kogoś z uwielbieniem … Słownik języka polskiego
cielęce uwielbienie — {{/stl 13}}{{stl 7}} głupie, przesadne, bezpodstawne uwielbienie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Otaczać kogoś, coś cielęcym uwielbieniem. Cielęce uwielbienie dla mody. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
cielęcy — 1. Cielęcy wiek, cielęce lata «lata dziecięce lub młodzieńcze; wczesna młodość»: (...) francuszczyzna Adasia była dostateczna, gdyż w latach cielęcych miał bonę – Francuzkę. K. Makuszyński, Szatan. 2. Cielęcy zachwyt, cielęce uwielbienie itp.… … Słownik frazeologiczny
cielęcy — «odnoszący się do cielęcia; zrobiony z (części) cielęcia, z cielęciny» Mięso cielęce. Sznycel, kotlet, móżdżek cielęcy. Pieczeń cielęca. Pantofle z cielęcej skóry. przen. «taki, jak u cielęcia; naiwny, niezbyt mądry» Cielęce spojrzenie. Cielęcy… … Słownik języka polskiego
cześć — ż V, DCMs. czci, blm 1. «szacunek, poważanie, poszanowanie, uznanie; kult, uwielbienie» Postawa pełna czci. Mieć kogoś, coś w wielkiej czci. Otaczać kogoś, coś czcią. Ucałować coś ze czcią. Żywić dla kogoś cześć. ◊ Cześć komuś, czemuś «skrót… … Słownik języka polskiego
nosić — 1. Ktoś niewart, żeby go (święta) ziemia nosiła «o kimś bardzo złym, niegodnym istnienia»: (...) niewart, żeby go święta ziemia nosiła (...) za to, co zrobił matce. Roz tel 1996. 2. Największy, najgorszy itp. leń, łotr, oszust itp. jakiego… … Słownik frazeologiczny
ołtarz — 1. podn. Poświęcić, złożyć, składać coś na ołtarzu ojczyzny, sztuki itp. «ofiarować, ofiarowywać coś, wyrzec się, wyrzekać się czegoś dla dobra ojczyzny, sztuki itp.»: Następne pokolenie – Kolumbów 1920 hojnie złożyło własną krew na ołtarzu… … Słownik frazeologiczny
admiracja — ż I, DCMs. admiracjacji, blm przestarz. «podziw, zachwyt, uwielbienie» Admiracja dla pięknej dziewczyny, dla dzieła sztuki. Być przedmiotem admiracji. Mówić o kimś z admiracją. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
adoracja — ż I, DCMs. adoracjacji; lm D. adoracjacji (adoracjacyj) 1. książk. «uwielbienie, podziw, zachwyt, przejawy czci» Godny adoracji. Być przedmiotem adoracji. ◊ iron. Towarzystwo wzajemnej adoracji «grono osób wzajemnie się chwalących, popierających» … Słownik języka polskiego
